De vlinder

Daar zat ze, teer en kwetsbaar.
 
Haar vleugels nog trillend van de grote inspanning.
Het had haar veel kracht gekost om uit de smalle opening van de cocon te kruipen.
Maar het was haar gelukt om zelf naar buiten te komen.
Ze voelde zich moe maar ook trots. Verbaasd keek ze
om zich heen.
Hoe anders was de wereld ineens. Ze voelde de zachte lentebries langs haar lijf strelen.
Ze zag de mooie zachtblauwe wolken. En de zon verwarmde haar vochtige vleugels.
Ze zag dat ze vleugels had, maar had nog nooit gevlogen.
Zouden haar vleugels sterk genoeg zijn? Of zou ze naar beneden vallen? Ze wist diep in haar hart dat dat niet meer kon. Ze was haar cocon ontgroeid.
Haar leven. Veilig en overzichtelijk.
Ze wist wat ze had en was zich niet bewust van een leven daarbuiten
Ze leefde in die cocon.
Mijmerend, dromend, slapend.
Nog niet echt aanwezig.
Ze paste zich steeds weer aan aan de beschikbare ruimte en dacht dat het goed was.
Veilig en vertrouwd. Tot die éne dag…
 
Er was een klein scheurtje in de cocon gekomen, zomaar…
Eerst was ze in paniek geraakt. Ze wilde in de cocon blijven, maar voelde ook dat de ruimte te krap werd,
Het benauwde haar en ze had behoefte eruit te breken.
Toen haar moed groter werd dan haar angst, kroop ze voorzichtig naar buiten.
Ze voelde de drang om verder te gaan. Nieuwsgierig trad ze de onbekende wereld tegemoet. Ze was vastberaden. En daar zat ze dan…
Ze was nu vrij om haar vleugels uit te slaan.
 
Ook ik heb meerdere malen deze processen doorlopen.
Soms bleef ik te lang in mijn cocon. Bang voor het onbekende…
Tot er een duidelijk gevoel kwam van binnenuit, waardoor ik voldoende vertrouwen had om uit mijn cocon te breken.
Ik weet nu als ik weer in zo’n fase zit dat ik ook angst, onzekerheid of twijfel kan voelen. Ik voel me dan kwetsbaar en krachtig tegelijk.
Ik laat mijn vleugels droegen en voel dat het tijd is om mijn vleugels uit te slaan. Klaar om te vliegen,
 
WORD WEER DIE VLINDER
Steeds als je het gevoel hebt vast te zitten, denk dan aan de vlinder…
Ook wij doorlopen steeds opnieuw de fases van de vlinder.
Vaak blijven we zitten, omdat we zijn geconditioneerd, geleid door angst.
Iedere fase in ons leven, die wij ontgroeien, voelt als een benauwde cocon.
Maar…
Je kan ervoor kiezen om te blijven zitten.
Veilig, vertrouwd en bekend.
Je kan je steeds opnieuw aanpassen aan de ruimte die er is.
Tot je voelt dat die ruimte niet meer past.
Ook al voelt het onzeker, toch is er een ‘innerlijk weten’ wat jou naar een nieuwe weg toe duwt. De weg van de vlinder. Vrij en stralend je vleugels uitslaan
 
©Marieke Stolk-Smits, 12-4-2015

error: De inhoud van deze website is beschermd!